ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Γράφω αυτήν την ιστορία ταξιδεύοντας με το τρένο στην Ελλάδα. Περιγράφω όλα τα γεγονότα που έζησα, τις ακρότητες, τις βιαιότητες, από τη δική μου οπτική γωνία. Ξέρω όμως ότι την αλήθεια θα τη μάθω χρόνια μετά τον πόλεμο. Φοβάμαι, γιατί μπαίνοντας σε αυτό το τρένο αποχωρίστηκα τον τελευταίο άνθρωπο που μου είχε μείνει, τη μητέρα μου. Αυτή ήταν που με βοήθησε σε όλες τις δυσκολίες.

Όλα ξεκίνησαν απότομα. Ζούσαμε σε ένα σπίτι στα βόρεια της Γιουγκοσλαβίας. Ένα βράδυ, εκεί που καθόμασταν, ήρθαν δύο άντρες ντυμένοι με στρατιωτικές στολές. Μπήκαν μέσα και πήραν τον πατέρα να πάει στο μέτωπο. Εγώ δεν κατάλαβα τίποτα, αλλά δεν μπορούσα και να κάνω κάτι. Την επόμενη μέρα ξεκίνησε πόλεμος. Δεν ξέραμε ποιοί πολεμούσαν ούτε ποιοί πήραν τον πατέρα μου.

Λίγο καιρό αργότερα μάθαμε ότι τα βασικά μέτωπα ήταν οι Σέρβοι και οι Κροάτες. Τότε, επειδή ήμασταν από τους λίγους Σέρβους σε εκείνη τη γειτονιά, όλοι οι Κροάτες ήθελαν να μας διώξουν. Γείτονες, φίλοι, μας έβριζαν και μας έλεγαν να φύγουμε. Τελικά αναγκαστήκαμε να αφήσουμε τα πάντα πίσω και με δύο βαλίτσες φύγαμε για τη Βοσνία, όπου θα βρίσκαμε τη γιαγιά μου.

Περπατούσαμε τρεις μέρες. Μετά από πολλές δυσκολίες φτάσαμε στη γιαγιά μου. Εκεί πέρα κάτσαμε αρκετό καιρό και πληροφορούμασταν για το τι γίνεται στο μέτωπο. Μια μέρα ήρθε ένας στρατιώτης και μας ενημέρωσε για το θάνατο του πατέρα μου. Στενοχωρήθηκα πολύ, αλλά μετά από λίγο καιρό ένιωσα πάλι δυνατός. Εκείνες τις μέρες άρχισα να σκέφτομαι πιο καθαρά, αλλά το μόνο που μου ερχόταν ήταν εικόνες. Εικόνες για τη βιαιότητα του εμφυλίου. Αδέρφια σκοτώνουν αδέρφια. Φίλοι σκοτώνουν φίλους…

Τότε ήρθε κι άλλο άσχημο νέο. Μάθαμε ότι μαινόταν κι εκεί ο πόλεμος. Η μητέρα μου είπε ότι επειδή η Βοσνία ήταν μικρή, οι Σέρβοι και οι Κροάτες θα μάχονταν για το ποιος θα την πάρει με το μέρος του.

Εκείνη τη στιγμή αποφασίστηκε ότι θα πάμε στην Ελλάδα με το πρόγραμμα του Ερυθρού Σταυρού. Μας είπαν ότι θα πάμε σε μια αδελφοποιημένη πόλη με τη δική μας, την Ηλιούπολη.

Επίσης, κατάλαβα ότι είχαμε γίνει πρόσφυγες στη χώρα μας…...

13.03.2018

Γιώργος Βαρδουλάκης, Γ1